Gevarenwinkel 10 years Anniversary Varenwinkel |
organisation: Gevarenwinkel
|
© Rootsville 2017 |
review Witte MVS & photo: Freddie |
|
Terwijl de collega’s van het werk nog druk bezig waren de verhuis voor te bereiden, wenste ik hen een prettig weekend, en motogewijs wierp ik mij de ring op om in allerijl naar Varenwinkel te koersen. Mijn keuze van voertuig was de juiste geweest, want files waren er van Noordelijke binnenring tot en met uitrit Aarschot op de A2. In minder dan een half uur tussen de rijen auto’s door, en met drie keer heel hard in de remmen te gaan staan, haalde ik Scherpenheuvel heelhuids, en kan ik alweer een recordje van het niveau ‘live dangerously’ bijschrijven in mijn boekje. Ooit breekt dit me zuur op. De laatst kilometers aan een gezapiger tempo, en een kwartier na de aftrap van de eerste band kwam ik aan op de site. Met de wagen ware het minstens anderhalf uur vertraging geweest. vrijdag 24 augustus
Het festival werd uit kruissnelheid gehaald door Chilly Willy. Ge moogt gerust zijn. De eerste rechtoe rechtaan geëlectrificeerde Deltablues, zoals er nog veel meer zou volgen dit weekend. Voor de derde keer stonden ze hier al in Varenwinkel en het werd me het feestje wel. Ik kreeg
Dat was al een zeer gesmaakte en geslaagde eerste dag, of avond liever. zaterdag 25 augustus Toegetrokken hemelen zullen de ganse zaterdagnamiddag boven het blues heiligdom van Varenwinkel blijven hangen, maar dat kan de gelovigen niet deren. Er zijn er bij die reeds bij noen de klokken luiden. De spits werd afgebeten door een stel melktandjes. De zanger/gitarist van Jeremy & the Groovebreakers, Jeremy dus, was net vijftien geworden en mocht alleen gaan buiten spelen. Ik weet niet of zijn ouders wisten dat hij samen met zijn Molukse vriend/bassist de zuidelijke grens zou ‘crossen’, maar dat ligt natuurlijk in de lijn der verwachtingen, als je jaren na mekaar je zoontje dreigt hem geen zondagpré uit te keren als hij niet perfect “Texas Flood”
We hadden amper tijd om eens diep adem te halen, laat staan een hoop andere dingen die je doet om je een beetje behaaglijk te kunnen voelen. We moesten weer naar het ‘Grand Auditorium’ voor The Rhythm Bombs , een band die er stevig tegenaan gaat, met swing, Huibbe, de presentator en ceremoniemeester van de Rootstown -tent kondigde meteen weer de tweede set van Smokestack Lightnin’ aan. Nog geen adem kunnen nemen. ’t Zal voor nen andere keer zijn.
The Pine Box Boys waren terug te gast bij Huibbe. “I Kept Her Heart” rolde uit de boxen. “…And I kept her heart, for it was mine, but I left her bloody skull there in the pines.” Plots begon Lester een hysterisch gebed te krijsen: “Let us all together say our prayers to the allmighty pffflluffy hen, the great revenging chickengod, the awfull destiny of any choosen egg…” de armen hoog geheven en met een starre, waanzinnige blik naar de nok van de tent gebarend; hij had de mascotte van het festival, de Varenwinkelkip in het snotje gekregen. Bijna even hysterisch als Lester kondigde Doc Sharrie Williams aan. De rondborstige dame rakelde meteen het vuur op met een “Hard Drivin’ Woman” dat de vonken eraf sprongen. The Queen of the Rocking Gospelblues. Nog zo eentje om kerken mee in brand te steken. De tent De zaterdag was bliksemsnel overgewaaid, leek het wel. Schone liedjes duren niet lang. Amai ni. zondag 26 augustus Opgestaan om achten, want eerst rijden we naar Perk voor de ride-out van een bevriende motorclub. Spek met een paardenoog en een ritje van om en bij de 100 km en daarmee zitten we toevallig terug in de buurt van Varenwinkel. Is dat niet geweldig ?
In de 8-dôme werd er ondertussen geveegd en gesoundcheckt voor het gevierde doorslagje van W.Trout: euhh…Danny Bryant’s Red Eye Band die vooral bij onze noorderburen op een vrij hoog schavotje staat te pronken. U zal het al begrepen hebben dat ik het niet zo op hem Het was al een tijdje geleden dat ik Bo Weavil nog aan het werk zag. Nog altijd even rotsvast gelovend in de roots en ze nog altijd even authentiek brengend. Ondanks of dankzij dit , klinkt Bo Weavil even fris en overtuigend als in hun begindagen en net zoals het insect, aan
Van adempauzes was er weer van geen kanten sprake, want alsof dit alles nog niet genoeg was, werden we in de 8-dôme al opgewacht door een mythische legende, ogenschijnlijk
EN...Schone liedjes duren niet lang. ’t Is alweer afgelopen. Een zeer schoon festival, in alle opzichten. Prachtige veelzijdige affiche. Een oerdegelijke en onberispelijke organisatie waarin elke vorm van hiërarchie onbestaande lijkt. Iedereen weet precies wat hem te doen staat. Bruno is overal waar hij nodig is. Viv met haar team dames vangt uiterst professioneel artiesten en pers op. Dat is hard werken en toch vinden ze tijd om tussendoor mee te genieten. Het beschikbare terrein is optimaal benut. De grote tent is gewoonweg zeer mooi. Met zijn acht palen die torens of dômes vormen. Vandaar 8-dôme. DUS...En moet dit alles nu verdwijnen. Dat kan toch niet. Kijk er maar het gastenboek op de site van (ge)Varenwinkel op na. Eén groot pleidooi voor het behoud van het festival. Van bezoekers/ bluesliefhebbers, medewerkers, artiesten, sponsors, pers, kortom iedereen. Spontane aanbiedingen voor hulp. This fest is your fest *** (op de tonen van “This Land is Your Land” van Woody Guthrie) Jongens en meisjes van (ge)Varenwinkel, de beuk erin. Dit kan niet fout lopen. Wij helpen allemaal zoals we kunnen. Tot volgend jaar.
|
De intro van 
graag hun “Cry,Cry,Cry” van Cash nog eens gehoord, maar mijn omstaanders vertelden me, dat ze dat al hadden gespeeld. Jammer, ik had maar wat sneller moeten rijden. The Catsmokes zijn nog altijd goed bezig en verdienen eigenlijk veel meer airplay dan ze momenteel krijgen. Alleen daarom al kunnen we een loftrompetje steken voor Bruno & Crew, dat hij deze vrijdag bijna exclusief reserveert voor local bands, Hagelandse aboriginals, de underdogs van de blues, maar enorm geliefd bij hun streekgenoten. En bij ons ook natuurlijk.
De Kirri kwam na een competente backline-wissel samen met z’n maats (Jakke was amper van het podium weggeweest, want hij is ook bassist bij The Catsmokes) het podium opgezwaaid met een smile tot achter zijn oren. Ook hij zat hier gewoon in zennen hof te spelen, en was dus volledig ontspannen, misschien zelfs een beetje té met momenten. De boys van 
jullie weten..voorste bankjes..en ze hebben op “Messin’Around” en “As the Crow Flies” na, enkel eigen werk gespeeld. Ook twee nieuwe, waaronder “Going to Town” waarmee geopend werd. Alleen was het podium te groot voor Kirri, hij struinde van de ene kant naar de andere en doorzocht alle hoeken. Dat maakte dat hij niet genoeg tijd meer overhield om aandacht te schenken aan z’n publiek. Of waren het zenuwen ? Toch alleszins en mooie prestatie! Blijven verder werken !
zowaar visioenen van hoe het moest geweest zijn in de jaren ’45 à 50, toen Robert Lockwood Sonny Boy tegen het lijf liep, ergens in de straten van Helena, Arkansas, westbank of the Mississippi en samen aan het jammen gingen, en dan bood Little Walter, toen nog maar veertien, zich aan, en Sonny Boy snauwt hem af “ Fuck off you little bastard, you’re playin’ like shit……..get out ahere”. Door deze kerels werd de sound van de electrische deltablues bepaald, ruig vanwege het minderwaardige materiaal en de booz in de leden. En zo ruig en gedreven klonk Chilly Willy ook, als net aangekomen in Chicago, de modder van de swamps nog aan hun poten klevend. Den Huibbe hitste de toeschouwers op als een echte shouter en het lukte nog ook. De achtdome-tent was intussen stampvol 
gelopen en het gejoel en gekrijs kwam van diep vanbinnen. Zo moet dat zijn, begot. Al te vaak vergeten we dat het bij blues om feesten gaat. De miserie van zich af zetten, al muziek makende was de enige reden.. and to have a good time…en als alles meeviel er nog iets aan te verdienen ook, zowaar. Geen enkel, maar dan ook geen enkel moment van zijn leven heeft Muddy Waters, gedurende zelfs maar een fractie van een seconde, erover gepiekerd of hij nu wel cultureel verantwoord aan etnografische muziek deed. Neeje. Blues staat stijf van de sex en ontrouw en zuipen en afgetuigd worden door white cops, zeer herkenbare onderwerpen toen en nu en van alle rassen. Huibbe was al aan het stage-diven ook, op zennen ouwen dag. We zijn goe bezig, here we come (ge)Varenwinkel.
Afsluiter was de 
van Steve Ray Vaughan naspeelt tot de laatste noot. En elke week weer een ander nummer van S.R.V. Uiteindelijk wil zo’n gitaarnerd toch buiten zijn slaapkamer treden, en koopt met zijn vele vergaarde zondagprékes een Bumble Bee-versterker net als zijn grote held, een quasi-identieke strat, hij moet ze wel nog nodig bewerken met de excentrische schuurmachine, en een volledig identieke draagband met de reuze muzieknoten en gaat op de hort. Wat wij te horen kregen was een haast perfecte weergave van het halve S.R.V.-songbook. Een zoveelste gitaarwonder. De partituren lagen als geheugensteuntje aan zijn voeten. Het is natuurlijk niet fout om virtuoos te zijn, maar al te dikwijls gaat dit gepaard met klinische muziek, vooral bij jongere muzikanten. Een en ander zal wel te maken hebben met het gebrek aan levenservaringen en teleurstellingen. Die kleuren uiteindelijk je expressie met wat voor hulpmiddel je die ook uit. Gezien zijn leeftijd kan het dus dik voor mekaar komen voor Jeremy. Once he’ll have the soul and the looks.
Vandaag was de tent van Rootstown open. Tussen de backline-wissels en soundchecks op het grote podium, kregen we hier rootsspul op het bord gekieperd, en denk nu niet dat het zomaar wat prutsen waren om de tijd te doden. Stuk voor stuk hadden ze net zo goed op het grote podium kunnen staan. En dat ze dus genoegen nemen met een kleiner podium bewijst hoe groot ze zijn. 
muziekstijlen, Amerikaanse weliswaar, dooreen gemixt en daarbij ook nog een resem welbekende of minder bekende niet Americana-songs zodanig herwerkt dat het wel originelen lijken. Zoals hun opener “Run For Your Life” van the Beatles in country-jasje klonk kon het alleen van hen komen, en een twangy versie van “Paradise City” van Guns & Roses. De boys leverden prachtwerk in twee sets. De tweede kwam na de Rhythm Bombs. En de Rootstent liep ook dan weer vol. Wij zijn er hier nog niet uit of wij al dan niet “I’ll Take Pride Of What I Am” van Merle Haggard gehoord hebben. Misschien kan een trouwe lezer of Lightnin’themselves ons hierover uitsluitsel geven ? Ik ben het hen vergeten
rhythm ‘n’blues, boogie…een internationaal gezelschap die blijkbaar niet moeten repeteren. Hoe houd je zo’n band bij mekaar ? Ik slaag er niet eens in drie mensen samen te houden binnen de dorpskom van Beigem. Ze brachten er vaart in met “Oh Baby” over “Rock & Roll Chick”, “Six Pack Woman” en ga zo maar door. Stevige gitaar van Jay, puik smoelschuifwerk van Wouter Celis (connecties met de voormalige Hoegaarden-baas?), hoogstaande rhythmsection met toevoeging van de Duitse reus aan een klaviertje dat paste in zijn boterhammendoos. Een immens repertorium hebben deze heren, waarvan veel eigen werk. Ze hebben er vijftien gespeeld en hadden nog achtentwintig nummers in reserve. Great ..weer raak.
Op het grote podium stond federal marshall Wyatt Earp met zijn posse ons op te wachten. Wat gingen we nu krijgen ? Een wild west show ? Tot Doc (nee niet Holyday, wat een toeval) “Varenwinkel zedde wakker ?” hem aankondigde als 
In de Rootstowntent was ondertussen het zootje ongeregeld tuig van 
op ons afgevuurd met méér dan één scheutje humor. Deze kerels kunnen zéér hilarisch uit het hoekje komen. Vestimentair gezien lijken ze uit een postkaart van vorige eeuwwisseling te stappen. Lester “Tombstone” Raww speelt daarbij de volslagen dolgedraaide Amisch-pastoor die met graagte elke zondaar om het hoekje helpt. Verder speelt hij gitaar op een meer dan genietbare wijze en zijn stem klinkt nu weer als een snipverkouden Willie Nelson, dan weer als een jonge Kristofferson, en tussendoor als een gebarsten didgeridoo. Een absolute topper in zijn genre deze Pine Box Boys. Zowel qua muziek als showimago. Te volgen, en dat kan volop want nog veel en dikwijls in onze clubs. Kijk er onze agenda maar op na. !
In de Eight-dôme tent was de 
stak weer machtig vol volk, al een hele tijd eigenlijk. Gek hoe iedereen tijdelijk een stuk bewegingsvrijheid afgeeft om iemand van dichtbij aan het werk te zien. Intussen rockte Sharrie de bende door mekaar. De eight-dôme blies zichzelf vol energie. Als Sharrie “hey Baby, this is Sharrie, we need to talk, this love affair is getting’ out of hand…” lijkt ze het tegen jou te hebben. En haar versie van “I’d Rather Go Blind” mag naast deze van Etta James, Chicken Shack en Rod Stewart & the Faces staan. Bravo ook voor The Wiseguys die moeiteloos mee de spanning ten top drijven. Op een moment laat ze elk bandlid enkele te gekke danspasjes uitvoeren, en Doc vanuit de coulissen, kan zich niet meer houden van arreugge en smijt er zich tussen met een duckwalk to booth. Tot groot jolijt van Sharrie. Grootse momenten, toch ? En dit zou de laatste uitgave van (ge)Varenwinkel zijn ?! Over ons lijk toch zeker…
Vandaag begon het in de Rootstowntent met het
nog niet een klein beetje verbaasd waren we, toen Jan en Henk hier een perfecte a-capella versie van “ Black Betty” neerzettegeden. Nog wat AC/DC in Yazoo-modder gedompeld en opgedist met hete Mudzilla-garnalen en ze eindigden, of liever, ze bisten met een godsallemachtig straffe versie van het reeds van zen eigen straffe Ike Turner’s “Give Me Back My Wig”. Van een goed begin gesproken…
begrepen heb. Op z’n zachtst. Mijn collega Freddy, de kiekjesmaker weet je wel, vind het enige pluspunt van deze band dat hij de ogen niet hoeft bij te werken. Opgelet echter wel, ik wil hier niet gezegd hebben dat Danny Bryant een slechte gitarist is, dat is misschien niét zo. Hij heeft zeer zeker verdienste, want er zijn heel wat liefhebbers van zijn euh…stijl. Maar ik voel het niet, net zo min als ik een voordracht over het ‘oecumenisch leven in de parochies van Noord-Brabant na het tweede Vaticaans concilie’ door het Vermeylenfonds, in een achteraf-zaaltje in Beigem, voel. Maar zoals ik al zei, er zijn medemensen die hem wel zien zitten en dat respecteer ik. In elk geval kreeg hij heel wat applaus, dus ben ik misschien wel verkeerd. Wie zal het zeggen ? Via onze guestbook graag, wij hebben geen geheimen. Laat U maar eens goed gaan.
wie ze hun naam ontlenen, de onvermijdelijke oorzaak is van mislukte katoenoogsten, hebben zij er schuld aan, dat Frankrijk de zorg heeft over één van de beste hedendaagse blues-rootsbands ter wereld. Quelle responsabilité.
In de grote tent staat er een Europese supergroep klaar om ons te overspoelen met grootse muziek. Super-gitarist 
de jazzliefhebber. Als Máyiás de band vervoegde werd het terug meteen wat bluesier,vanwege het noeneke, dat hij met grote vaardigheid hanteert. Dat zo’n niemendalletje van een instrumentje zo grandioos kan klinken, toch. En dan in “Frankie Lee Goes Uptown” bewees Crivellaro dat hij zijn roots niet verloochent. Hij krabbelde een pure blues à la Muddy uit zijn gitaar, die allengs overging in je ware Hubert Sumlin. Met een uit de achtergrond opborrelende drums, een Fred Below waardig, en zwellende B3 van 
Wressnig, als een groeiende ‘twister’ turbulerend vanuit het Leslie-vliegwiel, barstte de song uiteindelijk uit in een ware Chicago blues orgie. Schmmakkk. Praktisch alle nummers zijn van de hand van het tijdelijke joint venture duo Crivellaro/ Wressnig. Als de uiterst sympathieke Pribojszki staand applaus kreeg voor zijn harmonicaprestaties, wimpelde hij deze steevast af in de richting van zijn gastheren, alsof hij wou zeggen dat het deze heren waren die hem tot dit niveau tilden. Maar hijzelf is ook een grote, bewijze zijn bescheidenheid.
In de Rootstowntent ondervond Huibbe dat er dit jaar heel wat rootspachters waren uitgenodigd. 
Intensief werken is het op zo’n tobbe-bas met de tuinwanten aan. Van wanten wist ook Lord Benardo. De derde man van het duo. Ook nog zo’n meester in het bespelen van de smoelschuif ofte noeneke (in het Varenwinkels). En een eersteklas entertainer. Hij zat met grote regelmaat tussen het volk te zuigen en te blazen en hield de juke-joint sfeer er goed in. Als eerbetoon aan de onovertroffen R.L. Burnside kregen we “Poor Black Mattie” te horen. En “I Don’t Treat You Right” om in zijn hypnotische stijl verder te gaan. Dit staat zowat lijnrecht tegenover de jazz-blues van Crivellaro en compagnie, maar is even schoon en oprecht. Gene kak.
onverschillig onderuit liggend op een krakkemikkige stoel, en “32-20 Blues” pikkend op een ouwe Harmony-gitaar, zichzelf begeleidend op de harmonica in een neckrack. Niet makkelijk spelen zo, en toch klonk het bijna of hij al zijn handen kon gebruiken om de bluesharp te bespelen. De man had amper gewacht dat iedereen van de kleine naar de grote tent kon komen gewandeld. Na tien minuten hief hij de hand op en de band stopte met spelen en hij ook. Dit bleek de soundcheck te zijn. 
at hij te verduren moet hebben gekregen. Bluesman in hart en nieren, schuwt hij echter ook de zogenaamde ‘folksong’ niet. Hij geeft een bijzonder gevoelig en intiem “Deborah’s Baby” weg, alsof het hem zelf was overkomen. En misschien is dat ook zo. Op zeker moment besluit hij wat piano te spelen en stuurt zijn pianist wandelen. En een beetje later de hele band. En we krijgen een resem Chicagoklassiekers van hem, zijn gitaar, zijn mondharmonica in de neckrack en zijn voeten op de plancher als basdrum. Wonderschoon “So Lonesome”. Na enkele nummers komen de bandleden schuchter vragen of ze hem nog enigszins van dienst kunnen zijn. Hij kijkt verbaasd op. Hij lijkt ze niet eens gemist te hebben, en wij eigenlijk ook niet. Uit zijn uitgebreid harmonica-arsenaal , viste hij zo’n kanjer van een basharmonica op! Zo’n ding dat je moet ronddraaien om de juiste noten te vinden. Klinkt bijna als een tuba. Het was geleden van de tijd van de zwart-wit teevee dat ik nog zo’n reuzemondmuziek had gezien, in één of ander onwaarschijnlijk rare specimen programma, waarschijnlijk op een zondag na “Boer en Tuinder”.
Hyper-super-duper stressend, rondspringend in zijn bruinlederen chirurgpakje incluis operatiekeppeltje, kondigde Doc de 
verschillende bands. Tevens schrijver, songsmid, dichter, journalist en kunstschilder. Waar houd ze zich mee bezig in haar vrije tijd ?, wil ik graag weten. Ze zingt even sterk en gedreven, ook die soulinvloeden, gegroeid uit de gospel. De derde, Zora Young, is de meest bekende in Europa. Met dertig festivals die ze hier reeds kind aan huis. Ook zij komt zeer energiek aan. Een vulkaan op uibarsten staand. Sharrie Williams staat frontstage de hele tijd mee te genieten. Regelmatig instemmend ‘Yeah sister’ meeschreeuwend. Enrico en Mátyás staan ook, mee te kijken, net achter mij. Uitbundig handklappend en fluitend als iedereen in de tent. ’t Zijn ook maar mensen.
Als klap op de vuurpijl, treden ze alledrie gelijk aan, en geven een orkaanshow die een ‘Rita’ wordt als ze ook nog Sharrie Williams het podium ophijsen. Net voor de show zag ik deze dames backstage staan keuvelen over de prijs van een bloesje en die van sigaretten, met de handtas op schoot, of ze net van de Carrefour of den Aldi kwamen. Af en toe kirrend en mekaar porrend en stiekem omkijkend, om te zien of iemand hun gedrag misschien bizar vond. Eén dag bluesdiva, een andere dag huisvrouw. En dan, eens op het podium, zo hemels of zo duivels uit de hoek komend, ’t is maar hoe je het beziet. Straf.